അതോ അകത്തു നിന്നു താഴിട്ടു പൂട്ടിയതോ
എനിക്കറിയില്ല
ഈ അറിവില്ലായ്മ തന്നെയാണിന്നെന്റെ വേദന.
ഇനിയെത്ര കാലമീ വാതില്പടിയിൽ ഞാൻ കാത്തു നിൽക്കും..
പുറത്തെ ബഹളങ്ങളൊക്കെയും എന്റെ
ചെവികളിൽ മ്ര് ദു മർമരങ്ങളായ് പൊഴിയുന്നു.
കണ്ട കാഴ്ചകളൊക്കെയും എന്റെ
കൺകളിൽ കുമിളകളായ് പൊലിയുന്നു.
ഇനി കാലത്തിലാണെന്റെ പ്രതീക്ഷ,
കാലം കണ്ണു തുറക്കട്ടെ,
എന്റെ മൌന നൊമ്പരങ്ങൾക്കു മുന്നിൽ.
തുരുമ്പെടുത്ത്
താഴ് പൊടിഞ്ഞു തീരട്ടെ..
എന്റെ കണ്ണീരിനീർപ്പത്തിൽ.
..............................
